θα κλαψεις ξανα που μονη θα μεινεις..

Πέρασαν μέρες χωρίς να στο πω
Το “σ’ αγαπώ”, δυο μόνο λέξεις…
αγάπη μου, πως θα μ’ αντέξεις,
που ‘μαι παράξενο παιδί, σκοτεινό.

Πέρασαν μέρες χωρίς να σε δω,
κι αν σε πεθύμησα δε ξέρεις.
“Κοντά μου πάντα θα υποφέρεις”,
σου το ‘χα πει ένα πρωί βροχερό.

Θα σβήσω το φως κι όσα δε σου ‘χω χαρίσει
σε ένα χάδι θα σου τα δώσω.
κι ύστερα πάλι θα σε προδώσω,
μες στου μυαλού μου το μαύρο βυθό.

Θα κλάψεις ξανά που μόνη θα μείνεις
κι εγώ πιο μόνος κι από μένα,
μες σε δωμάτια κλεισμένα,
το πρόσωπό σου θα ονειρευτώ,
γιατί μες στο όνειρο μόνο ζω.

Στα σοβαρά μη με παίρνεις είν’ το μυαλό μου θολό
είναι και ο κόσμος μου αστείος.
Κι όταν με βαρεθείς τελείως
ψάξε αλλού να με βρεις όπως με θες.

Και εγώ που αγάπησα πάλι την ιδέα σου μόνο
και κάποιο στίχο που σου μοιάζει,
κοιτάζω έξω και χαράζει…
έγινε το αύριο πάλι χθες.