21.

Βροχερό ξημέρωμα Τετάρτης. Τελειώνει ο Μάης.

Ήθελα η επιστροφή μου στην μπλογκόσφαιρα να ήταν πιο επική, λιγότερο μελαγχολική. Κάτι που θα μπορούσαν να με θυμούνται..Ήθελα να κάμω τα πρόσωπα που 'γνώρισα' μέσα σε τούτο το κόσμο, αλλά τζαι στον τρισδιάστατο κόσμο, να χαμογελάσουν. Σαν να τζαι έβλεπαν μια ωραία ταινία, ή να διάβαζαν μια όμορφη ιστορία. Η αλήθκεια είναι, τίποτε μεσα σε τουτο το κόσμο εν δίνεται έτσι απλά τζαι εύκολα. Αλλά εν είναι τουτο το νόημα. Το κλειδί στην επιβίωση είναι να μεν τα παρατάς. Τουλάχιστο έτσι καταλαβαίνω που την κάθε μέρα που περνά στην ζωή της χιονονιφάδας.

Πιο εύκολο να μιλώ για τον εαυτό μου στο τρίτο πρόσωπο. Ίσως έτσι να μπορέσω να με μάθω λιο πιο πολλά. Να καταλάβω τι υπάρχει για μένα, τι να κυνηγήσω.


21 πλέον. Ωραίος αριθμός. Αρχίζει με ζυγό νούμερο που δείχνει πληρότητα, δύο για παρέα τζαι μετά έρκεται το ένα. Μονός αριθμός. Μοναξία αλλα τζαι δύναμη κάποιες φορές. Άκουα σήμερα στο ιταλικό καφενείο που έπιασα δουλειά, τον μονόλογο μιας ηλικιωμένης κυρίας. Είπε ότι η τελευταία φορά που έκαμε πάρτυ γενεθλίων ήταν όταν έκλεισε τα 21. Για τζίνο τον αριθμό άξιζε να γιορτάσει. Τζαι τωρά στα 70-80 μάλλον, εκάθετουν τζαμε μόνη της τζαι επαραμιλούσε για τα πράματα που ήθελε να κάμει, τα ταξίδια, το πόσο μόνη νιώθει κάποιες φορές τα βράδια τζαι ότι οι γονείς της ποτέ εν την άφηναν να βάλει πόστερ στους τοίχους. Τζαι οι υπόλοιποι στο μαγαζί, μαζί τζαι ο εαυτός μου, γελούσαμε με το παραλήρημα της. Τζαι μετά ήρτε μου. Είχα μόλις κλεισει τα 21. Τζαι εν έκαμα ούτε ένα πάρτυ. Ποτέ βασικά εν γιόρτασα γενέθλια. Για πολλούς λόγους. Αλλά μετά που πέρασε η Κυριακή, τζαι ήρτε η Δευτέρα, ήταν πλέον αργά για μένα να γιορτάσω τούτον τον όμορφο αριθμό. Κάπως όπως η πρώτη σου φορά. Μετά που σταματά να πονεί, τζαι αρχίζεις να απολαμβάνεις το μυστήριο του έρωτα τζαι του πάθους, θέλεις να το γιορτάσεις, αλλα εν είσαι πλέον παρθένα αλλά φκαρμένη τζαι χρησιμοποιημένη.

Τελειώνει ο Μάης, η Άνοιξη κανονικά εμπήκε, αλλά το παράθυρο μου ακόμα βρέχει. Ξέρω εννα ακουστώ λιο παρανοηκή, αλλά τούτη η γλυτζιά βροχή που απλά χτυπά σου ήσυχα τζαι ήρεμα το παράθυρο σου μαγεύει με. Είμαστε φίλες. Δείχνει μου πράματα που εν βλέπω στον ήλιο, πράματα που εν βλέπω στο φώς. Ειδικά οι νυχτερινές βροχές. Εν ούλλα ήσυχα, σαννα τζαι ο χρόνος σταματά για σένα. Σταματά για να βρείς το χώρο να κλάψεις, να αναθεωρήσεις, να αναρωτηθείς.  Τζαι κάπου βλέπεις μια κίνηση,  κάποιους να τρέχουν να κρυφτούν που τούτη την άκακη βροχή. Να τρέχουν αλλά να χαμογελούν τζαι να φωνάζουν. Τρέχουν να κρυφτούν που τούτες τες σταγόνες που σε βρέχουν τζαι αφήνουν σε ξεγυμνωμένο που ζεστασιά τζαι προστασία, αλλα ίσως να το χρειαζόμαστε κάποιες φορές ξέρεις;

Τζαι εγώ πίσω που ένα παράθυρο να νοσταλγώ τζαι να αναμένω την ευτυχία..