Εκατάλαβα εχτες ότι εν σημαντικό για μένα, να γράφω, για να μεν πελλάνω.
εν ζωφραφίζω τόσο συχνά αλλά, αντιθέτως με πιο παλιές μέρες, είμαι λιο δημιουργική.
Είμαι στη σεβίλλη για τρεις μήνες.
τζαι εψές εκάθουμουν μέσα σε ένα που τους πιο όμορφους κήπους της μεσογείου, στο background ακουόταν η κιθάρα τζαι το φλαμέγκο κάποιου παθιασμένου ισπανού, τζαι εγώ, σαν ύπαρξη, αντί να απολαμβάνω την ευλογία που το σύμπαν μου επρόσφερε τζίντη στιγμή, εκάθουμουν τζαι σκέφτουμουν πόσο socially awkward μπορώ να γίνω τζαι τεχνικές με το πώς να αποφύγω τέτοια συμπεριφορά.
τζαι μες τες σχιζοφρενικές μου παρανοικές μου σκέψεις, εξύπνησε τζινη η φωνή που έβραζε μέσα μου κάποτε τζαι λαλεί μου:
κόρη καθυστερημένη. δε που είσαι. τι στο πούτσο καμνεις τζαι αφήνεις τουτη τη μαυρίλλα μες τον νού σου!
τζαι ο νούς μου εμάλλωνε μέσα που μόνος του. μες το κορμί μου. τζαι απλά ήμουν ενα κορμί μέσα σε ένα πανέμορφο κήπο με μιαν μαγική σχεδόν πανσέληνο, τζαι έκαμνε εμφύλιο! ήθελα τζίντην ώρα να πιάσω μια πέννα τζαι μια κόλλα τζαι να αρκέψω να γράφω τζαι να φκάλω τουτον ούλλο τον χείμαρρο. αλλά τιποτε..
πρίν να φίουμε που Λονδίνο, εκάμαν μας ενα τρεηνινγκ τζαι σε κάποια φάση η καθηγίτρια λαλεί: σταματάτε τουτο που κάμνετε τζαι θέλω για 20 λεπτά να γράψετε ΟΤΙ μα ΟΤΙ σας έρκετε στο νου. χωρίς να σκέφτεστε. οτιδήποτε. τζαι έτσι είχα την πρώτη μου επαφή με το free writing. που τότε κάμνω το συχνά, απλά πιάννω το τετράδιο μου τζαι γράφω γράφω ώσπου οι φωνές να σιωπήσουν.
εχτές έκαμα την πρώτη μου σοβαρή art collection αγορά. είναι μια που τες πιο ακριβές αγορές τέχνης που εκαμα ώς τωρά (για μένα) τζαι νιώθω λιο περήφανη. ο γκαλερίστας (ο οποίος είναι τζαι ο μάστρος μου) εκοίταξε με με κατι περήφανα ματούθκια τζαι λαλεί της γυναίκας του: έχουμε μια μικρή collector στην παρουσία μας. τζαι ήταν πραγματικά περήφανος. τζαι εχαμογέλασα.
ξέρεις που λαλούμε ότι ούλλα γίνονται για κάποιο σκοπό; όχι επειδη υπάρχει πεπρωμένο (εν πιστεύκω στο πεπρωμένο) αλλα επειδή υπάρχει κάποιος άλλος λόγος - εν ξερω να το εξηγήσω. αλλα, ξέρεις ότι η σεβίλλη έχει μια πανέμορφη ιστορία;
η σεβίλλη διηκόταν που πολλούς βασιλείς - σε κάποια φάση πέρασαν και σε μουσουλμανικά χέρια, εχει εβραική ιστορία, χριστιανική μπλα μπλα.
τεσπα, ήταν τούτος ο βασιλιάς που ηταν πολλά κακός τζαι έν ηθελε πλέον να υπάρχει η μουσουλμανική και εβραική ιστορια στη σεβιλλη. τζαι ήθελε να εξαλήψει ότιδηποτε το εθήμιζε μαζι με τους ανθρώπους τζαι την αρχιτεκτονική. αλλά είχε ένα γιο που αγαπούσε ολόκληρη τη κουλτούρα της πόλης γιατι αναγνώριζε το κάθε τι που η κάθε κουλτούρα έφερε στη πόλη. ευτιχώς ο κακός ο βασιλιας επέθανε τζαι έτσι έγινε βασιλιας ο καλός ο γιος. επηκρατούσε ειρήνη, τζαι αλληλεγυή τζαι εβραίοι, μουσουλμάνοι, αφρικανοί τζαι χριστιανοί ήταν ένα. ωσπου ο γιος τουτου του βασιλιά του Αλφόνσου, έγινε ακριβώς το ίδιο κακούργος όπως ήταν ο παππούς του. τζαι απέιλησε τον παπά του οτι εννα τον σκοτώσει αν δεν του δώσει ολόκληρο το βασίλειο. ο Αλφόνσο είπε του πιάστα ούλλα - εκτός τη σεβίλλη. θέλω να πεθάνω στη σεβίλλη όπως ακριβώς είναι. ο μιτσης θωλωμενος που τα πλούτη, εν τον ένοιαξε για τη σεβίλλη τζαι επίε τζαι εγίνηκε τύραννος αλλου.
ο αλφόνσο γερασμένος και χωρις καν πλέον τιποτε λεφτά, αποφάσισε να περάσει τα τελευταία του χρόνια στους δρόμους της πόλης μαζί με τους ανθρώπους του, διακοσμόντας την πόλη με μια φράση. no me ha dejado - δεν με έχουν εγκαταλέιψει. μετά που δύο χρόνια, ο αλφόνσο πέθανε. αλλα η πολη εν ολόκληρη διακοσμημένη με τούτο το σύμβολο. το 8 είναι το γνωστό σύμβολο infinity τζαι μέχρι σήμερα, η σεβίλλη τιμά ακόμα τζίντην αλληλεγγη τζαι την αγάπη. βλέπεις το πάνω στα λεοφορεία, τα ταξί, το πάτωμα, παντου! έννεν πραγματικά πανέμορφη ιστορία; (περιττον να πω ότι έκλεα όταν μας είπε η ξεναγός την ιστορία;)
οι φωνές στο μυαλό μου νομίζω εκοιμηθήκαν τζαι εν ώρα μου τζαι μενα. Buenas noches με ένα homesick τραγουδάκι.
εν ζωφραφίζω τόσο συχνά αλλά, αντιθέτως με πιο παλιές μέρες, είμαι λιο δημιουργική.
Είμαι στη σεβίλλη για τρεις μήνες.
τζαι εψές εκάθουμουν μέσα σε ένα που τους πιο όμορφους κήπους της μεσογείου, στο background ακουόταν η κιθάρα τζαι το φλαμέγκο κάποιου παθιασμένου ισπανού, τζαι εγώ, σαν ύπαρξη, αντί να απολαμβάνω την ευλογία που το σύμπαν μου επρόσφερε τζίντη στιγμή, εκάθουμουν τζαι σκέφτουμουν πόσο socially awkward μπορώ να γίνω τζαι τεχνικές με το πώς να αποφύγω τέτοια συμπεριφορά.
τζαι μες τες σχιζοφρενικές μου παρανοικές μου σκέψεις, εξύπνησε τζινη η φωνή που έβραζε μέσα μου κάποτε τζαι λαλεί μου:
κόρη καθυστερημένη. δε που είσαι. τι στο πούτσο καμνεις τζαι αφήνεις τουτη τη μαυρίλλα μες τον νού σου!
τζαι ο νούς μου εμάλλωνε μέσα που μόνος του. μες το κορμί μου. τζαι απλά ήμουν ενα κορμί μέσα σε ένα πανέμορφο κήπο με μιαν μαγική σχεδόν πανσέληνο, τζαι έκαμνε εμφύλιο! ήθελα τζίντην ώρα να πιάσω μια πέννα τζαι μια κόλλα τζαι να αρκέψω να γράφω τζαι να φκάλω τουτον ούλλο τον χείμαρρο. αλλά τιποτε..
πρίν να φίουμε που Λονδίνο, εκάμαν μας ενα τρεηνινγκ τζαι σε κάποια φάση η καθηγίτρια λαλεί: σταματάτε τουτο που κάμνετε τζαι θέλω για 20 λεπτά να γράψετε ΟΤΙ μα ΟΤΙ σας έρκετε στο νου. χωρίς να σκέφτεστε. οτιδήποτε. τζαι έτσι είχα την πρώτη μου επαφή με το free writing. που τότε κάμνω το συχνά, απλά πιάννω το τετράδιο μου τζαι γράφω γράφω ώσπου οι φωνές να σιωπήσουν.
εχτές έκαμα την πρώτη μου σοβαρή art collection αγορά. είναι μια που τες πιο ακριβές αγορές τέχνης που εκαμα ώς τωρά (για μένα) τζαι νιώθω λιο περήφανη. ο γκαλερίστας (ο οποίος είναι τζαι ο μάστρος μου) εκοίταξε με με κατι περήφανα ματούθκια τζαι λαλεί της γυναίκας του: έχουμε μια μικρή collector στην παρουσία μας. τζαι ήταν πραγματικά περήφανος. τζαι εχαμογέλασα.
ξέρεις που λαλούμε ότι ούλλα γίνονται για κάποιο σκοπό; όχι επειδη υπάρχει πεπρωμένο (εν πιστεύκω στο πεπρωμένο) αλλα επειδή υπάρχει κάποιος άλλος λόγος - εν ξερω να το εξηγήσω. αλλα, ξέρεις ότι η σεβίλλη έχει μια πανέμορφη ιστορία;
η σεβίλλη διηκόταν που πολλούς βασιλείς - σε κάποια φάση πέρασαν και σε μουσουλμανικά χέρια, εχει εβραική ιστορία, χριστιανική μπλα μπλα.
τεσπα, ήταν τούτος ο βασιλιάς που ηταν πολλά κακός τζαι έν ηθελε πλέον να υπάρχει η μουσουλμανική και εβραική ιστορια στη σεβιλλη. τζαι ήθελε να εξαλήψει ότιδηποτε το εθήμιζε μαζι με τους ανθρώπους τζαι την αρχιτεκτονική. αλλά είχε ένα γιο που αγαπούσε ολόκληρη τη κουλτούρα της πόλης γιατι αναγνώριζε το κάθε τι που η κάθε κουλτούρα έφερε στη πόλη. ευτιχώς ο κακός ο βασιλιας επέθανε τζαι έτσι έγινε βασιλιας ο καλός ο γιος. επηκρατούσε ειρήνη, τζαι αλληλεγυή τζαι εβραίοι, μουσουλμάνοι, αφρικανοί τζαι χριστιανοί ήταν ένα. ωσπου ο γιος τουτου του βασιλιά του Αλφόνσου, έγινε ακριβώς το ίδιο κακούργος όπως ήταν ο παππούς του. τζαι απέιλησε τον παπά του οτι εννα τον σκοτώσει αν δεν του δώσει ολόκληρο το βασίλειο. ο Αλφόνσο είπε του πιάστα ούλλα - εκτός τη σεβίλλη. θέλω να πεθάνω στη σεβίλλη όπως ακριβώς είναι. ο μιτσης θωλωμενος που τα πλούτη, εν τον ένοιαξε για τη σεβίλλη τζαι επίε τζαι εγίνηκε τύραννος αλλου.
ο αλφόνσο γερασμένος και χωρις καν πλέον τιποτε λεφτά, αποφάσισε να περάσει τα τελευταία του χρόνια στους δρόμους της πόλης μαζί με τους ανθρώπους του, διακοσμόντας την πόλη με μια φράση. no me ha dejado - δεν με έχουν εγκαταλέιψει. μετά που δύο χρόνια, ο αλφόνσο πέθανε. αλλα η πολη εν ολόκληρη διακοσμημένη με τούτο το σύμβολο. το 8 είναι το γνωστό σύμβολο infinity τζαι μέχρι σήμερα, η σεβίλλη τιμά ακόμα τζίντην αλληλεγγη τζαι την αγάπη. βλέπεις το πάνω στα λεοφορεία, τα ταξί, το πάτωμα, παντου! έννεν πραγματικά πανέμορφη ιστορία; (περιττον να πω ότι έκλεα όταν μας είπε η ξεναγός την ιστορία;)
Όντος. it sounds beautiful, tze to gegonos oti the city still celebrates not a person or a king or a date or a war, but the fact that all its people lived in harmony, just makes it even more beautiful. The song is giving me goosebumps.
ReplyDelete