στο αψε σβησε!

το λοιπον. περιπετιωδης βδομαδα. ο μηνας τουτος γενικα που περασε ηταν απαισιος, γεματος με μια μελαγχολια, αγχη, βαρεμαρα.
τουτη εφτομα εφερε μου τα ουλλα. την παρασκευη, μετα που σχεδον 10 μερες καθηστερηση, εφκηκαν τα αποτελεσματα των εισαγωγικων εξετασεων για την σχολη καλων τεχνων. επερασα.
εν ξερω αν ειμαι χαρουμενη. φυσικα τζαι ειμαι, επερασα σε κατι που ηθελα παντα, αλλα εν ειμαι σιουρη κατα ποσο το θελω. φυσικα υπαρχει τζαι το αισθημα της απογοητευσης αφου οι ιταλοι καθηστερουν, εν ανοργανωτη, εν ξερουν που παν τζαι που ερκουνται.

στο μεταξυ η παρασκευη ηταν χαοτικη. μια που εμας εν επερασε, τζαι πως να χαρεις οταν ο αλλος κλαιει; μιλουσα με την αρφη μου στο σκαιπ τζαι ελαλουσα της για ουλλη την φαση, του τελευταιου μηνα, της ημερας 'σημερα' (παρασκευη 12 οκτ) τζαι οτι σχολη παω το νοεμβρη. "τζαι γιατι εν παεις αγγλια να χαλαρωσεις λιο, να δεις την θεια τζαι τον θειο τζαι να αλλαξεις κλιμα;" υπεροχη ιδεα! "μαμα εν οκ;" "ναι νομιζω εννα σου καμει καλο"
λαλω το του παστουρμα. χαρες γελια ουλλοι μαζι τζαι με τον ντρημερ τζαι το περτιτζι τζαι το πεζουνι.

ειμαι πιο χαρουμενη στην ιδεα οτι εννα παω αγγλια παρα οτι επερασα στη σχολη...

πετω αυριο!
ομγκ ομγκ
 ειμαι χαρουμενη.